Eitt stórt loyndarmál er til sum øll kortini kenna. Øll eiga part í tí, hvørt mansbarn kennir tað, men tey eru fá sum nakrantíð hugsað um tað. Hjá teimum flestu er tað bara sjálvsagt, og tey undra seg ikki petti um tað. Hetta loyndarmálið er tíðin.

Vit hava álmanakkar og klokkur at máta tíðina við, men tað nyttar ikki nógv, tí øll vita, at ein einsamallur tími viðhvørt kann vera sum allur ævinleikin, og viðhvørt so strýkur hann avstað sum var hann bert eitt andarhald - alt eftir hvat henir í akkurát hesum tímanum.

Tí tíð er lív og lívið býr í hjartanum. 

(Brot úr bókini "Momo")

-

Leikurin Momo byggir á skaldsøguna hjá týska rithøvundanum Michael Ende. Søgan er eitt klassiskt ævntýr um løgnu gentuna Momo, sum kemur til ein bý, har fólk liva í sátt og semju við hvønn annan í einum hugnaligum og friðarligum gerandisdegi. Býarfólkini taka væl ímóti Momo og lata hana sleppa at búgva í gamla, niðurlagda amfiteatrinum uttanfyri býin. Tey hava góða tíð, so tey vitja dúgliga klóku og vinarligu Momo, sum altíð er so væl nøgd við alt. Men knappliga broytist alt, tá ein herur av gráum monnum sníkja seg inn í býin. Snildisliga sannføra teir býarfólkini um, at um tey royna at spara tíð, er tað sum at seta hana í bankan, tí tá fara tey at fáa tíðina tvífalt aftur. Og so hevur ongin knappliga tíð til nakað longur, heldur ikki at vitja Momo, sum situr einsamøll eftir úti í gamla amfiteatrinum.

Men Momo veit eitt loyndarmál, og so byrjar stríðið, móti gráu monnunum, um at fáa tíðina aftur ...